L. Kanaris: The Plain and the Cemetry, for choir (poem by K. Karyotakes)

LEONIDAS KANARIS:
«Two Choir Songs, on poems by K. Karyotakes»
(Opus 15, written 2000)
1. «The Plain and the Cemetry»
(Η Πεδιάς και το Νεκροταφείον)

Vocal Ensemble ‘Emmeleia’:
Fani Antonelou (soprano), Louisa Koula (alto),
Valery Oreshkin (tenor and conductor),
Vagelis Maniatis (baritone)
From cd: Leonidas Kanaris, ‘One night when…’ / subways
(www.subways.com)
—————————————

Kostas Karyotakes (1896 – 1928) was one of the most important Greek poets and belongs to the midwar generation. Being by nature an introverted, melancholic and non-comforming pessimist as well as imaginative and sentimental, he shot himself at the age of 32, just as he was becoming accepted within the poetic circle. He wrote three collections of poems. The last one, «Elegy and Satires» written in 1927, is filled with sombre thoughts. It is the collection where the poem belongs.

The song is written for a mixed-four voices choir, or alternatively, a small four-voice ensemble. Its choral character, making use of various vocal effects, tries to express the tragic, but at the same time sarcastic, atmosphere of the poem. It has been translated into English by A. Apostolou.
————————————-

«The Plain and the Cemetry»

Set now has the winter sun,
and fast, as in the theatre, it darkens,
or as if a veil over a picture fell.
Nothing does the wind find but it stirs
only the thorns around the plain,
only some paper over the land.
The lovely garden, however,
tears and blood’s been watered by.
In close succession stand the trees,
and like arms stone crosses pierce
the sky that’s traversed by clouds,
the sky that has no stars.

(Fine, horrible and unembellished landscape!
An oil — painting by great master.
It only lacks a line of ruins
and Pangalos’ solemn scaffold.)
————————————–

Ο Κώστας Καρυωτάκης (1896 — 1928) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές, με σπάνια φαντασία και ευαισθησία και ανήκει στη γενιά των ποιητών του μεσοπολέμου. Η φύση του κλειστή, μελαγχολική και ασυμβίβαστη, τον οδήγησε να πυροβολήσει τον εαυτό του σε ηλικία μόλις 32 ετών, πάνω που μεγάλωνε η αναγνώρισή του στους ποιητικούς κύκλους. Έγραψε τρεις ποιητικές συλλογές. Στην τελευταία, «Ελεγεία και Σάτιρες», που έγραψε το 1927, η σκέψη του θανάτου είναι διάχυτη. Σ’ αυτή τη συλλογή ανήκει και το ποίημα αυτό.

Το τραγούδι είναι γραμμένο για 4φωνη μικτή χορωδία, ή (όπως εδώ) μικρότερο 4φωνο φωνητικό σύνολο και αξιοποιεί διάφορα φωνητικά εφέ προκειμένου να εκφρασθεί η τραγική, και ταυτόχρονα σαρκαστική, ατμόσφαιρα του κειμένου.
—————————————–

«Η Πεδιάς και το Νεκροταφείον»
(Πίναξ ημιτελής)

Έχει πιά δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μιά εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Μα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το ‘χουνε ποτίσει.
Αδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.

(Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Ελαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Αλλά του λείπει μιά σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.)