L. Kanaris: A Funeral and Perpendicular March, for Choir (poem by Karyotakes)

LEONIDAS KANARIS:
«Two Choir Songs, on poems by K. Karyotakes»
(Opus 15, written 2004)
2. « A Funeral and Perpendicular March »
(Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο)

Vocal Ensemble ‘Emmeleia’:
Lora Vovoni (soprano),
Louisa Koula (alto),
Georgios Kyriazis (tenor),
Vagelis Maniatis (baritone),
Valery Oreshkin (conductor)

From cd: Leonidas Kanaris, ‘One night when…’ / subways
——————————————-

Kostas Karyotakes (1896 – 1928) was one of the most important Greek poets and belongs to the midwar generation. Being by nature an introverted, melancholic and non-comforming pessimist as well as imaginative and sentimental, he shot himself at the age of 32, just as he was becoming accepted within the poetic circle.
He wrote three collections of poems. The last one, «Elegy and Satires» written in 1927, is filled with sombre thoughts. It is the collection where the poem belongs. The song is written for a mixed-four voices choir, or alternatively, a small four-voice ensemble.
It has been translated into English by A. Apostolou.
———————————————

«A Funeral and Perpendicular March»

I see the plasterwork on the ceiling,
meanderings to their dance are dragging me.
My happiness, I ‘m thinking,
a question of height will be.

Symbols of a superior life,
immutable, transmuted roses,
surrounded by white acanthi
a Cornucopia poses.

(Humble art lacking in style,
how late I accept your lesson!)
Embossed dream, I ‘m coming near you
in a perpendicular position.

The horizon will have choked me.
In all the climates and places,
struggles for the bread and salt,
boredom, romances.

Ah! Now it’s time to put on
that nice crown of plaster.
Thus, with the ceiling like a frame around me,
I ‘ll be particularly attractive.
———————————————-

Ο Κώστας Καρυωτάκης (1896 — 1928) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές, με σπάνια φαντασία και ευαισθησία και ανήκει στη γενιά των ποιητών του μεσοπολέμου. Η φύση του κλειστή, μελαγχολική και ασυμβίβαστη, τον οδήγησε να πυροβολήσει τον εαυτό του σε ηλικία μόλις 32 ετών, πάνω που μεγάλωνε η αναγνώρισή του στους ποιητικούς κύκλους.
Έγραψε τρεις ποιητικές συλλογές. Στην τελευταία, «Ελεγεία και Σάτιρες», που έγραψε το 1927, η σκέψη του θανάτου είναι διάχυτη. Σ’ αυτή τη συλλογή ανήκει και το ποίημα αυτό.
Το τραγούδι είναι γραμμένο για 4φωνη μικτή χορωδία, ή (όπως εδώ) μικρότερο 4φωνο φωνητικό σύνολο.
—————————————–

«Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο»

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.